Είναι ο πόνος φορέας Συνείδησης?

Για κάθε άνθρωπο η εξέλιξη και η εσωτερική του ανάβαση μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: Με την βιωματική εμπειρία που προκύπτει μέσα από λάθη και τις συνέπειες τους, ή με την συνειδητή του πρόθεση να κατανοήσει και να ενωθεί με το σύμπαν και τους νόμους του, χωρίς να χρειαστεί να συσσωρεύσει κάρμα, δηλαδή αντιδράσεις σε δικές του δράσεις. 

Όσο πιο κοντά στην ανθρώπινη ιδιότητα είναι όμως, τόσο περισσότερο η πρώτη μέθοδος είναι και η πιο συνηθισμένη.

Κάθε πράξη μας γίνεται κι ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της γέφυρας ανάμεσα στην προσωπικότητα μας και τον αιώνιο Εαυτό μας.  Όχι τόσο η ίδια η πράξη, όσο το αποτέλεσμα της. Κι επειδή σε έναν δρόμο ανακάλυψης, χωρίς λάθη και αποτυχημένες προσπάθειες κανείς δεν μαθαίνει τίποτα, ούτε βελτιώνεται σε τίποτα, ας θεωρήσουμε δεδομένο ότι ο "πόνος" όπως λέει ο Βούδας θα συνοδεύει τη ζωή μας. Πόνος που δεν είναι τιμωρητικός, πόνος που δεν είναι αφύσικος, πόνος που σημαίνει ότι μεγαλώνουμε! 

Ας είμαστε σίγουροι ότι κάθε οδυνηρή εμπειρία μας, δεν ήρθε σε μας τυχαία. Ήρθε δίνοντας μας ακριβώς αυτό που θέλουμε να μάθουμε. Εμείς κι όχι κανείς άλλος. Εμείς τώρα κι όχι πριν ή μετά. Εμείς τόσο όσο ακριβώς μας αναλογεί. Όπως σε κάθε άσκηση της γυμναστικής μπορούμε να πετύχουμε αποτελέσματα μέσα στα όρια των δυνατοτήτων μας, κι ο πόνος στους κουρασμένους μας μυς θα είναι ανάλογος, έτσι και στην εξάσκηση της ζωής μας θα έρχεται σαν επιστέγασμα της ωρίμανσης και της εκπαίδευσης μας.

Είναι όμως στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε αυτά τα μαθήματα. Τα περισσότερα από αυτά έρχονται και φεύγουν αχρησιμοποίητα. Κι έτσι χρειάζεται να έρθουν ξανά και ξανά, μέχρι να τα καταλάβουμε, να τα αποδεχτούμε και να τα εμπεδώσουμε. Κι ο κριτής σ' αυτά τα μαθήματα δεν είναι ο νους, η καρδιά είναι. Το κέντρο της ύπαρξης μας, εκεί όπου μπορούμε να βιώσουμε την Ισορροπία και την Αρμονία και να επιτρέψουμε στην Συνείδηση μας να ανυψωθεί. 

Εκεί ας δεθούμε, σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι, κι ας προχωράμε ανάμεσα σε Σειρήνες και Συμπληγάδες χωρίς φόβο... με πόνο αλλά χωρίς φόβο!