Η δύναμη της καρδιάς

Ας φανταστούμε για λίγο πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τα συναισθήματα...  Γκρίζος...  Άοσμος και άγευστος...  Ουδέτερος, ένας κόσμος στατικός, χωρίς διαφοροποίηση, χωρίς αντιθέσεις, χωρίς Γιν και Γιάνκγ.   "Όλα είναι ίδια, αν δεν τ' αγαπάς..." όπως λέει και το τραγούδι. 

Θα ήταν ένας κόσμος που δεν θα μπορεί να γίνει ο φορέας της εξέλιξης της Ψυχής.  Όσο κι αν η επιφανειακή ηθικοπλαστική προσέγγιση έχει δαιμονοποιήσει στην πορεία της ιστορίας το συναίσθημα, προβάλλοντας πρότυπα ασκητικά ή μοναστικά, στην πραγματικότητα ένας κόσμος χωρίς συναίσθημα δεν είναι στα πλαίσια κανενός δρόμου. 

Κι εμείς, πορευόμενοι σ' αυτό τον δρόμο, πολλές φορές βαρυγκωμάμε, αναθεματίζουμε, τα βάζουμε με την "καρδιά" μας, που όλο πόνο μας προκαλεί!  Κι "ευχόμαστε" να σταματούσαμε επιτέλους να νιώθουμε συναισθήματα, μήπως και φύγει ο πόνος! Χωρίς ωστόσο να ξέρουμε πραγματικά τι ευχόμαστε! 

Ας κοιτάξουμε γύρω μας... Όλα τα χρώματα, όλες οι μουσικές, όλη η ομορφιά, δεν θα ήταν προσιτά σε μας χωρίς συναισθήματα. Ας κοιτάξουμε μέσα μας... Όλη η χαρά, όλη η αγάπη, όλη η ενότητα... δεν θα τα βιώναμε χωρίς συναισθήματα.

Η καρδιά μας, το κέντρο των συναισθημάτων μας, είναι το κέντρο της ενέργειας που μας κινεί κάθε μέρα της ζωής μας. Πόση δύναμη κρύβεται μέσα σ' αυτή τη καρδιά! Ο νους μας μπορεί να σκέφτεται, να οργανώνει, να κατανοεί, να κρίνει, να μαθαίνει... Όμως τίποτα δεν πρόκειται να δημιουργηθεί χωρίς την καρδιά. Είναι σαν να στιβάζουμε με τον καλύτερο τρόπο τα ξύλα για μια φωτιά, ξύλα καλά και ξερά, έτοιμα να καούν, σε μια όμορφη πυραμίδα... κι η φωτιά δεν ανάβει, γιατί δεν υπάρχει η σπίθα!

Καμιά δημιουργία, ποτέ, δεν έγινε χωρίς ο δημιουργός της να την ήθελε, να την ονειρευόταν, να την λαχταρούσε. Μπορούμε να εξαναγκαστούμε σε δράση, αλλά χωρίς καρδιά δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε. 

Η καρδιά μας είναι η πηγή της δύναμης. Εκεί εδρεύει το Θέλω, το Βούλομαι, το Επιθυμώ. Εκεί εδρεύουν τα κίνητρα μας για τις πράξεις μας. Εκεί ανάβει η φωτιά μας.Κι όπως η φωτιά μπορεί να ενωθεί με άλλες φωτιές και να γίνει πυρκαγιά, έτσι κι η καρδιά μας ενώνεται με άλλες καρδιές. Συντονίζεται με τον βηματισμό τους, με το χρώμα τους, με την μουσική που παράγουν... και γίνεται μια πραγματική υπερδύναμη, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. 

Ας φανταστούμε λοιπόν έναν κόσμο που οι καρδιές θα έχουν μάθει να συντονίζονται. Να κρατάνε ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα τους, να βάζουν φράχτες, αλλά να μην υψώνουν κάστρα. Έναν κόσμο που οι καρδιές, σαν τα ηλιολούλουδα, θα ξέρουν να στρέφονται στο φως, γιατί μόνο το φως κάνει τα χρώματα να αναδείξουν το μεγαλείο τους. Έναν κόσμο που οι καρδιές ζούνε η κάθε μία για όλες και όλες μαζί για κάθε μία. Έναν κόσμο ενότητας, αγάπης, ομορφιάς και χαράς.
Πόση δύναμη κρύβει μέσα του ένας τέτοιος κόσμος; Ποιος πολιτισμός θα δυσκολευόταν να αναδυθεί και να αναπτυχθεί σε έναν τέτοιο κόσμο; Ποια ψυχή δεν θα μπορούσε να βγάλει στο φως όλες τις δυνάμεις της, όλα της τα χαρίσματα; 

Όχι, σήμερα δεν ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο. Ίσως δεν είναι γκρίζος και χωρίς καρδιά, αλλά είναι στραμμένος στο σκοτάδι. Χωριστότητα, αντιπαλότητα, φόβος, μοναξιά, εκμετάλλευση, αδυναμία.... Αυτά γεμίζουν τις καρδιές σήμερα. Οι περισσότεροι τα αποδέχονται ως φυσιολογικά, συμβιβάζονται και μένουν αδρανείς και άπρακτοι, σαν τον ελέφαντα που έμαθε από μικρός δεμένος, και τώρα με ένα σκοινάκι στο πόδι νομίζει ότι δεν μπορεί να πάει πουθενά! Κάποιοι άλλοι ίσως δεν τα αποδέχονται, ίσως γιατί ο πόνος είναι μεγάλος και θέλουν να απαλλαγούν από αυτόν. Όμως ο πόνος δεν περνάει αν αρνηθούμε την καρδιά... Γιατί η καρδιά είναι εκεί, θέλουμε δεν θέλουμε. 

Ας αποφασίζουμε λοιπόν... Ας φωνάξουμε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην καρδιά μας. Ας την ανοίξουμε, να γεμίσει με το φως του ήλιου. Ας την απλώσουμε να φτάσει να αγγίξει και τις άλλες καρδιές. Ας της επιτρέψουμε να χορέψει μαζί με τις άλλες καρδιές, να τραγουδήσει μαζί τους. Ας την αφήσουμε να γεννήσει την αστείρευτη δύναμη δημιουργίας που κλείνει μέσα της. Έτσι ο κόσμος μας θα γίνει χρωματιστός, χαρούμενος, όμορφος. Έτσι τα όνειρα μας θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν με την μαγική δύναμη της καρδιάς!

Ν.Β.