Περιοριστικές πεποιθήσεις και Πνευματικότητα

Οι προκαταλήψεις, ή με άλλα λόγια οι πεποιθήσεις, είναι φυλακή. Μια φυλακή που εμείς οι ίδιοι χτίζουμε και μπαίνουμε μέσα της. Την χτίζουμε μέσα στην καθημερινότητα, όχι με μεγάλες πράξεις ή γεγονότα. 

Χτίζεται μέσα από μικρές ανεπαίσθητες σκέψεις, φευγαλέες, που δεν δίνουμε σημασία, αλλά που επαναλαμβάνονται, ξανά και ξανά, μέχρι που δημιουργούν μονοπάτια στο νου μας βαθιά σαν χαράδρες. 

Χτίζεται μέσα από μηχανισμούς συναισθημάτων, που δεν συνειδητοποιούμε, και που "βάφουν" με το χρώμα τους όλη μας την ύπαρξη.

Χτίζεται μέσα από πράξεις, μικρές κι ασήμαντες, καθημερινές, επειδή έτσι βολεύει, επειδή έτσι κάνουν όλοι, επειδή είναι δύσκολο να μην κάνεις το εύκολο και συνηθισμένο. 

Κι αυτή η "φυλακή" κάποια στιγμή γίνεται ένα με την ύπαρξη μας, γίνεται μέρος του εαυτού μας, τόσο ενοποιημένη με τον αληθινό μας εαυτό, που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να την εντοπίσουμε ή να την αναγνωρίσουμε. 

Εγκλωβισμένοι εκεί, βιώνουμε απίστευτο φόβο ή και πανικό, κάθε φορά που κάτι μας έλκει να βγούμε, να υψωθούμε σε ουρανούς πέρα από τους περιορισμούς μας. Κάθε βαθιά συνειδητοποίηση, κάθε υψηλή ιδέα, κάθε ανώτερος ή συλλογικός Σκοπός, κάθε βίωμα σε μια ξεχωριστή στιγμή  μας γίνεται τρομαχτικό, γίνεται λόγος για να το βάλουμε στα πόδια. 

Κι επειδή δεν μας αρέσει να φταίμε σε τίποτα, αποδίδουμε σ' αυτήν την "πρόκληση" όλα τα αρνητικά που μπορούμε να της προσάψουμε. Αντί να αποδεχτούμε ότι μας τρομάζει η συλλογικότητα, η ενότητα με άλλους ανθρώπους, ψάχνουμε όλα τα αρνητικά που μπορούμε να βρούμε πάνω τους (και ποιος δεν έχει;) για να δικαιολογήσουμε την απομάκρυνση μας.Αντί να παραδεχτούμε ότι φοβόμαστε την ευθύνη σε κάτι που μας ξεπερνάει, θεωρούμε ότι αυτή η ευθύνη είναι τρόπος να μας δεσμεύσουν "κάποιοι κακοί" 

Αυτά, και άλλα πολλά, είναι παραδείγματα αυτού του μηχανισμού της φυλακής μας.

Τι κάνουμε απέναντι σ' αυτό; Βουτιά στο κενό! 

Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να βυθιστεί σ' αυτό το "ρίγος της σύνδεσης με το Ιερό". Ας αρχίσουμε να ταΐζουμε τον εαυτό μας όχι μόνο με φυσική τροφή αλλά και πνευματική. Ας διαλογιστούμε, ας κάνουμε την δική μας μικρή τελετή κάθε μέρα. Ας βάλουμε το Ιερό, το Συμβολικό και τον Πνευματικό στην ζωή μας.

Ας δράσουμε Συλλογικά. Ας δράσουμε με ανιδιοτέλεια, όχι για το συμφέρον μας, αλλά για το κοινό καλό. Μικρές καθημερινές πράξεις, εκ διαμέτρου αντίθετες με τις συνήθειες και τους περιορισμούς μας. 

Όχι επειδή έτσι ξαφνικά θα πάψει να υπάρχει η φυλακή. Αλλά επειδή κάτω από το εκτυφλωτικό φως της Πνευματικής μας υπόστασης, θα καταφέρουμε να την δούμε!
Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για την αποδυνάμωση της. 

Κάθε φορά που συνειδητοποιούμε έναν περιορισμό μας, αυτός χάνει σε ένταση, σε δύναμη, σε "μαγεία". Γίνεται όλο και πιο αδύναμος, όλο και πιο χοντροκομμένος, όλο και πιο ορατός από μας (άρα και πιο διαχειρίσιμος από μας). Αυτό είναι μια μάχη ζωής, το μονοπάτι αρχίζει τώρα, με το επόμενο βήμα μας.