Ο μαγικός καθρέφτης

Ας πούμε ότι συναντάμε έναν άνθρωπο...

Έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο...

Έναν άνθρωπο που πρέπει να γνωρίσουμε, να κατανοήσουμε, να μπούμε βαθιά στη ψυχή του και να την ξεδιπλώσουμε...

Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν καταφέρουμε να του κάνουμε τις «σωστές» ερωτήσεις...

Τι θα τον ρωτήσουμε λοιπόν;

Είναι άπειρες οι πιθανότητες, άπειρες οι δυνατότητες...

Μπορούμε βέβαια να περιοριστούμε σε κείνα που θεωρούνται σημαντικά στον κόσμο μας, όπως «πώς σε λένε;», «τι δουλειά κάνεις;», «τι σπούδασες;», «πού μένεις;» κλπ κλπ κλπ...

Κι ύστερα εκείνος θα φύγει κι εμείς θα συνεχίζουμε να έχουμε γνωρίσει έναν «άγνωστο», για τον οποίο ξέρουμε το όνομα του, τις σπουδές του, την δουλειά του, το σπίτι του και... και τίποτε άλλο πραγματικά γι' αυτόν.

Αν αποφασίσουμε όμως να τον γνωρίσουμε καλύτερα, τι θα τον ρωτήσουμε άραγε;;;

• Τι ονειρεύεσαι για την ζωή σου;
• Τι φοβάσαι περισσότερο απ' όλα; Γιατί;
• Τι επιθυμείς να πετύχεις με όσα κάνεις;
• Ποιος είναι ο κυριότερος στόχος σου;
• Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου;
• Ποια είναι η πιο πολύτιμη ανάμνηση σου;
• Ποια είναι η πιο ντροπιαστική στιγμή που έζησες;
• Για ποια πράγματα νιώθεις ευγνωμοσύνη;
• Ποια νομίζεις ότι είναι τα κυριότερα ελαττώματα σου και γιατί;
• Ποια νομίζεις ότι είναι τα κυριότερα προτερήματα σου και γιατί;
• .............
• .............

Μπορούμε να φτιάξουμε λίστες με τέτοιες και με άλλες ερωτήσεις, ουσιαστικές και σημαντικές, ερωτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με ότι φαίνεται, αλλά με ότι Είναι κάποιος. Αν κάνουμε αυτές ή άλλες ανάλογες ερωτήσεις θα τον έχουμε γνωρίσει καλύτερα; Μάλλον!

Ωραία...!

Τώρα ας σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη μας...

Κι ας κάνουμε αυτές κι όσες άλλες θεωρήσουμε σημαντικές ερωτήσεις για να γνωρίσουμε κάποιον... αυτή τη φορά όμως αυτός ο κάποιος θα μας μοιάζει πολύ... θα στέκεται απέναντι μας μέσα στον καθρέφτη! Κι ας περιμένουμε απαντήσεις...

Για τους περισσότερους από μας αυτή θα είναι μια πρωτόγνωρη διαδικασία! Μια διαδικασία που άλλοι την φοβόμαστε, άλλοι θεωρούμε ότι δεν μας χρειάζεται, κι άλλοι ούτε που την έχουμε διανοηθεί ποτέ... Μιας και στο σχολείο μάθαμε να μετράμε, να γράφουμε, να διαβάζουμε, να απομνημονεύουμε ονόματα, αριθμούς, γεγονότα... αλλά ποτέ δεν μάθαμε να αναζητάμε την γνωριμία με τον εαυτό μας.

Υπάρχει ένα παλιό Ισπανικό παραμύθι, που μιλάει για έναν μαγικό καθρέφτη. Σ' ένα βασίλειο ζούσε ένας βασιλιάς, που ήθελε να παντρευτεί. Όμως δεν ήξερε πώς να διαλέξει την κατάλληλη κοπέλα.

Μια μέρα ο κουρέας του αποφάσισε να τον βοηθήσει. Έφερε στο παλάτι έναν υπέροχο χρυσοστόλιστο καθρέφτη και εξήγησε σε όλους ότι είναι μαγικός... μέσα σ' αυτόν καθρεφτίζεται εκτός από το είδωλο του ανθρώπου και όλα του τα ελαττώματα, σαν λεκές που θαμπώνει το κρύσταλλο.

Κάθε κοπέλα που θα ήθελε να θεωρηθεί υποψήφια νύφη θα έπρεπε να σταθεί να καθρεφτιστεί μέσα του, για να μπορέσει ο βασιλιάς να κρίνει ποια είναι η κατάλληλη.

Μήνες πέρασαν, κι ύστερα χρόνια, και καμιά κοπέλα δεν τολμούσε να σταθεί μπροστά στον μαγικό καθρέφτη. Βασιλοπούλες, πριγκηπέσες, κόρες καλών οικογενειών, αλλά και κόρες αστών, ντόπιες και ξένες, έμαθαν για τον καθρέφτη, αλλά καμιά δεν τολμούσε να σταθεί μπροστά του. Κι ο βασιλιάς συνέχιζε να ζει μόνος του και να λαχταράει μια σύντροφο στη ζωή του. Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε μια απλή κοπέλα, μια βοσκοπούλα.

Αυτή, αφού πρώτα είπε απλά και φυσικά όσα θεωρούσε αρνητικά για την ζωή της και τον χαρακτήρα της, όσα λάθη ήξερε ότι έκανε, όσα άσχημα γνώριζε, με θάρρος και ειλικρίνεια, πήγε και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη... κι ο καθρέφτης, λαμπερός και καθαρός καθρέφτισε μόνο το όμορφο της είδωλο!

Δεν υπήρχε καμιά μαγεία σε κείνον τον καθρέφτη... Υπήρχε μόνο ο φόβος της έκθεσης, η έλειψη αυτογνωσίας, η προσποίηση και οι καθωσπρέπει μάσκες, που εμπόδισαν τις κοπέλες να διεκδικήσουν τον θρόνο! Όπως εμποδίζουν κι εμάς...

Ας σκεφτούμε λίγο: πόσες φορές στη ζωή μας χάσαμε ευκαιρίες για επιτυχία, για ευτυχία, για χαρά, εξαιτίας του φόβου μας να εκτεθούμε, να αφήσουμε τους άλλους να μας γνωρίσουν; 

Πόσες φορές αρνηθήκαμε να τολμήσουμε μόνο και μόνο επειδή δεν γνωρίζαμε τις πραγματικές μας ικανότητες; 

Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από μάσκες που θεωρούσαμε ωραίες και αποδεκτές, χάνοντας την ευκαιρία για αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις; 

Πόσες φορές δεν θυμώσαμε με τον εαυτό μας, δεν νιώσαμε ντροπή για τον εαυτό μας, δεν μισήσαμε τον εαυτό μας... έναν εαυτό που καλά - καλά δεν γνωρίζουμε;

Ν.Β.