Σκέψεις για τον Νέο Πολιτισμό

Βρισκόμαστε σε μια νέα αποδόμηση του συστήματος και αυτή την φορά είναι αυτή η ίδια η Επιστήμη που το αποδομεί, καθώς τα στοιχεία και η νέα γνώση μας φέρνει κατευθείαν μέσα στην Μεταφυσική αντίληψη. Είναι η επιστήμη που μετατρέπεται σε μεταφυσική στον τομέα των Μαθηματικών, σε Αλχημεία στον τομέα της ενέργειας και των υλικών, σε Εσωτερική γνώση στον τομέα της νευροφυσιολογίας με καινούργιες επιστήμες που γεννιούνται όπως αυτή της Νευροθεολογίας. Είναι αυτή που μας πάει κατευθείαν στον κόσμο του αόρατου και του μη μετρήσιμου προσπαθώντας να ερμηνεύσει την νέα πραγματικότητα.

Η θεωρία της Σχετικότητας διατυπώθηκε από τον Einstein το 1915, αλλά μόλις σήμερα αρχίζουμε να διαισθανόμαστε ότι ο χρόνος που περιέγραψε με τόση ακρίβεια στις μαθηματικές εξισώσεις του ο Αλβέρτος ως μια νέα διάσταση, αποτελεί πυκνότητα συνείδησης για κάθε έμβιο οργανισμό.

Ήδη πολλοί επιστήμονες όπως ο Sheldrake, o Πριγκοζίν, ο Kunh, o Δανέζης, ο Bienveniste, ο Keshe, ο Searl, o Walter Russel, ο Dewey Larson αλλά και πολλοί περισσότεροι προσπαθούν να εκφράσουν την αλλαγή με όρους της κοινωνίας και όχι μόνο μαθηματικό φορμαλισμό. Μας δείχνουν τις γενικότερες τάσεις και κατευθύνσεις που ό πολιτισμός πρόκειται να ακολουθήσει. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα γεγονότα αλλά μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τις τάσεις του μέλλοντος που σήμερα εμφανίζονται είτε ως μελλοντικές κρίσεις και προβλήματα είτε ως σπόροι της λύσης που τελικά η ανθρωπότητα θα αναγκαστεί να παράγει αν θέλει να διασφαλίσει το μέλλον της.

Καθώς η Επιστήμη θα εισχωρεί στην Μεταφυσική, νέες κοινωνιολογικές και πολιτικές θεωρίες θα διαμορφωθούν όπως συνέβη στο παρελθόν προσπαθώντας να ενσωματώσουν τη νέα αντίληψη για την ύπαρξη και την ζωή. Οι παλιές αντιπαλότητες θα καταπέσουν όχι όμως χωρίς μάχη.Όπλο της νέας αντίληψης είναι η «γνώση» του εαυτού, η παιδεία του βάθους, το σημείο όπου η επιστήμη μετατρέπεται σε βιωματικό εργαλείο για την ανθρωπότητα. Σε αυτό το νέο μοντέλο η ζωή ερμηνεύεται από τον Νου αλλά βιώνεται από την Καρδιά. Το ένα χωρίς το άλλο είναι μισά και ή αντίληψη του ανθρώπου ελλιπής.

Οι σπόροι του μέλλοντος γεννιούνται σήμερα. Με κάποιο ανεξιχνίαστο τρόπο μπορούμε να κλέψουμε μια εικόνα ενός πιθανού μέλλοντος της ανθρωπότητας. Ενός κόσμου που πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να φέρουμε σε ύπαρξη. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την έκβαση αλλά για κάθε δημιουργικό πνεύμα εκεί κρύβεται και η μεγαλύτερη πρόκληση. Οι προτάσεις και οι λύσεις μας δίνονται με ένα τρόπο που δεν είναι δογματικός, αλλά μας αφήνει να αυτοσχεδιάσουμε πάνω στις γενικές γραμμές. Μας δείχνει το περίγραμμα αλλά εμείς πρέπει να γεμίσουμε τα κενά με την δημιουργικότητα, την φαντασία μας αλλά και την συνεχή και ακούραστη προσπάθεια μέχρι την τελική επίτευξη.

Το μέλλον δεν είναι μια μακρινή χρονική κατάσταση που κάποτε θα φτάσει σε μας αναπόφευκτα. Ο γραμμικός χρόνος, όπως και η γραμμική εξέλιξη, έχει ήδη απορριφθεί από τις νέες ανακαλύψεις της επιστήμης. Το μέλλον είναι μια δυναμικότητα που γίνεται πραγματική μόνο όταν υπάρξει μια κρίσιμη μάζα συνειδήσεων που εργάζονται σταθερά για την επίτευξη του. Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε προσπάθεια να εκφράσουμε την ανώτερη φύση μας είναι μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε τις αιώνιες και αναλλοίωτες Ιδέες με όσο το δυνατόν πληρέστερο και ακριβή τρόπο, τότε θα γίνει φανερό ότι η Ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό γιατί μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο από πνευματικά όντα. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε το μέλλον που προσδοκούμε. Αυτή η ίδια η ελευθερία μας φέρνει μπροστά στην ευθύνη της επιλογής, άρα και στην νίκη ή την ήττα.

Τίποτα δεν θα χαριστεί στον άνθρωπο του Νέου Πολιτισμού. Θα πρέπει να τα κατακτήσει με την σταθερή και αταλάντευτη εξάσκηση της πνευματικής του φύσης και ταυτόχρονη έκφραση της στον υλικό κόσμο σαν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η συμφιλίωση των δύο φύσεων του ανθρώπου δεν συνεπάγεται και την εξίσωση τους σε σημασία αλλά την αναγνώριση ότι μόνο στην σκληρότητα του υλικού πεδίου γίνεται εφικτός ο «θρίαμβος» του Πνεύματος. Αν θέλουμε να πορευτούμε μέσα στο Σύμπαν σαν πνευματικά όντα πρώτα πρέπει να λύσουμε τα θεμελιώδη αδιέξοδα του σήμερα. Να συνθέσουμε το παρελθόν κρατώντας την Ιδέα που αυτό μας προσκόμισε αλλά απορρίπτοντας την μορφή που είναι παρωχημένη και αναποτελεσματική.

Οι Ιδέες ως εκφράσεις του Πνεύματος δεν πεθαίνουν, παρά μόνο «μετενσαρκώνονται» σε νέα σχήματα και μορφές. Αυτές είναι ακίνητες στον χρόνο σε ένα αιώνιο Παρόν. Εμείς κινούμαστε και πάντα προσπαθούμε να τις προσεγγίσουμε με διαφορετικά αντιληπτικά μέσα και εργαλεία. Αυτή η αλλαγή και η ροή στον χρόνο μας κρατάει ζωντανούς και δημιουργικούς. Ο πολιτισμός μας πάσχει από αρτηριοσκλήρωση και γηρατειά. Κανείς δεν θέλει να μετακινηθεί προς μια νέα πιο λειτουργική θέση από φόβο μήπως χάσει τα κεκτημένα. Μήπως ξεβολευτεί, μήπως αναγκαστεί να προσπαθήσει και πάλι, μήπως εργαστεί και πάλι, μήπως ονειρευτεί και πάλι. Ξεχνάνε όμως οι περισσότεροι ότι όλοι θα φύγουμε και κυρίως θα φύγουμε γυμνοί όπως ήρθαμε. Όσα και να συσσωρεύσουμε γύρω μας εδώ θα μείνουν. Ας κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας και μην χάσουμε άλλο χρόνο. Τότε το μέλλον μπορεί να γίνει εφικτό και αν δεν είναι για μας, ας είναι για τα παιδιά μας.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "3906 μ.Χ. - Θεμελιώνοντας το Μέλλον" του Δημήτρη Μπαρμπαδήμου)