Ευτυχώς δεν είμαι τέλειος...

Ποιο πλάσμα είναι τέλειο; Ποιο ον που εξελίσσεται μέσα στο εκδηλωμένο σύμπαν είναι τέλειο; Αν ήταν τέλειο, απλά δεν θα ήταν εκδηλωμένο. Γιατί δεν θα είχε κανένα λόγο να εκδηλωθεί.

Ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν που παραπονιόμαστε ότι τα ελαττώματα και οι αδυναμίες μας είναι εμπόδια στο δρόμο μας; Ποιοι είμαστε εμείς που θεωρούμε ανάξιους να βαδίζουν στο Δρόμο εκείνους που έχουν ελαττώματα και αδυναμίες;

Πολλές φορές μέσα στην "ατέλεια" μας, πέφτουμε σε μια από τις χειρότερες μορφές εγωισμού, που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ακριβώς επειδή δεν μοιάζει τέτοιος, μοιάζει να είναι "ταπεινοφροσύνη" ή "μετριοπάθεια"! Αποφασίζουμε λοιπόν ότι δεν είμαστε "άξιοι" για νίκες, για επιτεύγματα, για πνευματικότητα, για υπέρβαση, για γενναιοδωρία, για θάρρος.... και αφού δεν είμαστε άξιοι, ας βολευτούμε στην μικρή καθημερινότητα μας, χωρίς να ζητάμε από τον εαυτό μας λογαριασμό, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της στασιμότητας μας.

Και παρατάμε κάθε προσπάθεια βελτίωσης ή αλλαγής. Παρατάμε τα όπλα και συμβιβαζόμαστε. Στην πραγματικότητα το μόνο εμπόδιο στον Δρόμο δεν είναι η ατέλεια ή το ελάττωμα... είναι η πεποίθηση μας ότι αφού είμαστε ατελείς δεν έχουμε δικαίωμα στην Πνευματικότητα.

Αν δούμε όμως γύρω μας, θα αναγνωρίσουμε ένα υπέροχα ατελές σύμπαν, γεμάτο από υπέροχα ατελή πλάσματα. Πλάσματα που ο λόγος της ύπαρξης τους είναι να βαδίσουν από την ατέλεια στην τελειότητα, ένας δρόμος τελειοποίησης. Για να γίνει όμως αυτό, για να ξεκινήσει αυτός ο δρόμος, το πρώτο βήμα είναι αναγνώριση της ατέλειας. Όχι για να σταματήσουν την πορεία τους επειδή είναι ατελή αλλά για ξεκινήσουν την πορεία τους επειδή είναι ατελή!!!

Ο Σωκράτης έλεγε: "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα". Κι αυτό είναι η βάση της φιλοσοφίας, της πνευματικής ανάπτυξης και της αυτογνωσίας.

Ο Ζεν μοναχός διδάσκει πρακτικά ότι αν δεν αδειάσουμε το "φλιτζάνι" μας, αν δεν αποδεχτούμε το κενό μας, δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει με τίποτα.

Είναι η μάχη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι που πυροδοτεί την διαδικασία τελειοποίησης. Αυτή η έλλειψη ισορροπίας, η αιώνια σύγκρουση, το ζωντανό Γιν-Γιανγκ, είναι που καθρεφτίζουν τη Ζωή. Κι όπως αγαπάμε το Φως, έτσι πρέπει να αγαπήσουμε και τη Σκιά του. Γιατί εκεί θα βρούμε το επόμενο κάλεσμα. Στη Σκιά θα βρούμε την επόμενη μάχη μας.

Ο Ήρωας είναι εκπρόσωπος του Ήλιου. Δεν μπορεί όμως να λειτουργήσει ως τέτοιος αν δεν έχει έναν Δράκο για να παλέψει, μια Σκιά, τη δική του συνήθως Σκιά... Κανένας Ηρακλής δεν πρόκειται να γίνει αθάνατος αν δεν φέρει σε πέρας τους άθλους του... αν δεν νικήσει τα δικά του τέρατα. Ο Όλυμπος δεν υπάρχει για τον Ήρωα, χωρίς την Λερναία ύδρα του, χωρίς τον Ερυμάνθειο κάπρο του... χωρίς τον Κέρβερο του!

Όταν λοιπόν στην πορεία μας αυτή προς το Φως ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα δικά μας τέρατα, τις δικές μας σκιές, αντί να απογοητευόμαστε και να λιγοψυχούμε, θα πρέπει να βλέπουμε σ' αυτά τους δικούς μας άθλους. Να διακρίνουμε τα μαθήματα που έχουμε να λάβουμε. Να εντοπίζουμε τα ελαττώματα που έχουμε να κάψουμε και τις αρετές που έχουμε να καλλιεργήσουμε.

Ας μη φοβηθούμε την αδυναμία, ας μη φοβηθούμε τα όνειρα. Και ας μη ξεχάσουμε ποτέ... η φωτιά μόνο με την τριβή ανάβει, με το χτύπημα βγαίνει η σπίθα. Ας μη φοβόμαστε λοιπόν την τριβή... ας έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας στραμμένα στη φωτιά!

Ν. Β.