Για την Εμπιστοσύνη...

Εμπιστοσύνη είναι να αφήνεσαι χάνοντας τον έλεγχο, να μπορείς να παραδώσεις τον έλεγχο σε κάποιον έξω από σένα.Να παραδόσεις τον έλεγχο σε κάποιον «μέσα σε σένα»... στον εσωτερικό Εαυτό... Να παραδόσεις τον έλεγχο στη Μοίρα, στους Θεούς, στον Θεό... Να μπορείς να πεις: γενηθήτω το θέλημα σου....

Εμπιστοσύνη είναι να παλεύεις με τα κύματα 10 χρόνια σαν τον Οδυσσέα, και να μη φτάνεις στην Ιθάκη σου... μέχρι τη στιγμή που αφού τα έχεις χάσει όλα, παραδίνεσαι, αφήνεις πλέον τον εαυτό σου στη θέληση του Ποσειδώνα, να αποφασίσει αυτός... και να σωθείς!

Εμπιστοσύνη είναι να μπορείς να βλέπεις το καλό μέσα στους ανθρώπους. Να γνωρίζεις ότι είναι ατελείς, ότι έχουν αδυναμίες και ελαττώματα, αλλά να επιλέγεις να δίνεις σημασία στο καλό, σ' ότι πιο όμορφο και υψηλό έχει στη καρδιά του. Να αφήνεις τη ψυχή σου να ανοιχτεί, να εκφραστεί, χωρίς να αναρωτιέσαι αν θα προδοθείς, αν θα πληγωθείς, όχι επειδή αποκλείεται να συμβεί αυτό, αλλά απλά επειδή επιλέγεις να δώσεις την ευκαιρία στους ανθρώπους γύρω σου να γίνουν το καλύτερο που μπορούν να γίνουν.

Αν αναρωτηθούμε για την σχέση της Εμπιστοσύνης με την Πίστη και την Πιστότητα, θα δούμε ότι η σχέση αυτή είναι άμεση. 

Η Πίστη είναι η δύναμη της Ψυχής, που γνωρίζει τον Σκοπό της, την φύση της, την προέλευση της... 

 Η Πιστότητα είναι η δύναμη της Προσωπικότητας, που προσπαθεί να εκφράσει όσο καλύτερα γίνεται, στον εκδηλωμένη κόσμο, όσα η Πίστη της ορίζει, που προσπαθεί να γίνει «κατ' εικόνα και ομοίωση» ο ιδανικός φορέας για την Ψυχή που κατοικεί μέσα της. 

Η Εμπιστοσύνη είναι η κατάσταση εκείνη όπου η Συνείδηση, που παλεύει ανάμεσα στα θνητά και στα αθάνατα, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, μαθαίνει να ακούει τη φωνή της Πίστης, την Ψυχή δηλαδή, τον Εαυτό, και όχι το μικρό εγώ, τον φλύαρο εγωιστικό νου. Είναι οι στιγμές Συνειδητότητας, όπου ο Θεός είναι παντού, μέσα στο χορταράκι, μέσα στο παιδί που παίζει, μέσα στη τρικυμία, μέσα στις δυσκολίες ή μέσα στις χαρές... Ο Θεός είναι παντού, ο Εαυτός είναι πάντα παρών, και όλα είναι στη θέση τους, είναι εκεί που πρέπει να είναι, ακόμα κι αν προσωρινά μας φαίνονται λάθος.

Εμπιστοσύνη δεν σημαίνει βλακεία, ή ανοησία. Γι' αυτό και δεν θεωρούμε εμπιστοσύνη την αφέλεια ή την άγνοια. Η Εμπιστοσύνη για να είναι τέτοια, πρέπει να είναι συνειδητή, με ελεύθερη απόφαση και επιλογή.

Το αντίθετο της Εμπιστοσύνης είναι ο έλεγχος. Η ανάγκη να ελέγχεις τα πάντα, να τα χειρίζεσαι. Καταστάσεις, ανθρώπους, συναισθήματα, σκέψεις... τον ίδιο σου τον εαυτό! Το πώς θα φανείς, πώς θα σε κρίνουν, πώς θα σε αποδεχτούν και δεν θα σε απορρίψουν... Να ελέγχεις τους άλλους, μη τυχόν και πάψουν να σ' αγαπούν.

Να ελέγχεις το αύριο, να το βάζεις σε καλούπια, να το προδιαγράφεις, κι όταν δεν σου «βγαίνει», να πανικοβάλλεσαι και να αυξάνεις τον έλεγχο... φαύλος κύκλος.

Στην πορεία της εσωτερικής ανάπτυξης, η Εμπιστοσύνη είναι ένα βασικό "κλειδί", που θα επιτρέψει την επικοινωνία με τον εντός μας μικρό "θεό", την γνωριμία με τον αυθεντικό εαυτό μας και την αυτοπραγμάτωση.