Το Παιχνίδι της Μορφής

Η μορφή, το σχήμα, η εμφάνιση είναι ο εξωτερικός δείκτης της -μεταξύ όλων των όντων -διαφορετικότητας. Είναι πραγματικά, να θαυμάζει κανείς, την άνευ ορίων, ποικιλομορφία! Αξιολογώντας την, εκτιμά την ευφυΐα που επινόησε «αυτά τα έργα τέχνης» που αποτελούν το σύνολο της ανθρωπότητας.

Η μορφή είναι η πρώτη ταυτότητα κάθε ατόμου˙ η κυρίαρχη αναγνώριση πριν το ονοματεπώνυμο. Θα ήταν αστείο να σκεφτόμασταν τι κομφούζιο θα γινόταν αν ήμασταν όλοι ίδιοι!!! Η μορφή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση ύπαρξης στον τρισδιάστατο κόσμο και η οποία μας δίνει την ευκαιρία να εκτιμήσουμε την φυσική μας υπόσταση. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι εντάξει.

Από αυτό το σημείο και μετά αρχίζουν οι παρενέργειες. Λέγοντας «παρενέργειες» εννοώ την συμπεριφορά του ανθρώπου προς την μορφή. Εννοώ, εκείνη την υπερβολική θεώρηση που εκδηλώνεται ως εξάρτηση από τη μορφή και θεοποιώντας την έχει προσκολληθεί σε αυτήν, ξεχνώντας ότι η μορφή είναι η εικόνα, είναι το μέσον που εξυπηρετεί την ύπαρξη. Εδώ υπάρχει υπερβολή και κάθε υπερβολή κρύβει πάθος.

Αν η μορφή ήταν μια οντότητα και την ρωτούσαμε, πόσο ευχαριστημένη είναι από την οπτική μας, θα μας απαντούσε: «Δεν με έχετε στην σωστή μου θέση. Εγώ μόνο εξυπηρετώ τον εξωτερικό κόσμο».

Για να γλυτώσει κανείς από το χάος, πρέπει να αποκτήσει ένα σταθερό κέντρο. Για να γλυτώσει η σκέψη από την ομιχλώδη της ατμόσφαιρα, είναι απαραίτητο να βρει την σωστή της θέση. Για να γίνει, όμως, αυτά τα συμπεράσματα της σκέψης δεν πρέπει να προέρχονται από την κριτική. Η κριτική της μορφής, ουσιαστικά ανήκει στη σφαίρα της ψευδαίσθησης διότι εγκλωβίζει την ποιότητα που περιέχει η μορφή. Η κριτική σκέψη, καθώς από την φύση της είναι διαχωριστική, εύκολα κατατάσσει την μορφή σε όμορφη -άσχημη, ευχάριστη -δυσάρεστη, συμπαθητική -αντιπαθητική, αδιαφορώντας για την υπηρεσία της. Την χρησιμοποιεί ταυτίζοντάς την με το κίνητρο και μόνο της έλξης ή της απώθησης.

Η γνώση που έχει ο άνθρωπος για την μορφή αποτελεί μέρος της κουλτούρας του που ανάλογα τον απελευθερώνει ή παγιδεύει την αλήθεια του. Η παραίτηση από την κριτική της μορφής απεγκλωβίζει την σκέψη και αποδεσμεύει την ικανότητά της.

Η σύγκριση, η συνεχόμενη προσπάθεια επιλογής ταλαιπωρεί τη σκέψη και συχνά δημιουργεί σύγχυση. Το κλειδί είναι ένα. Αγνή αποδοχή και σεβασμός στην διαφορετικότητα, αναγνωρίζοντας μόνο την εξυπηρέτηση κάθε μορφής. Στην κατάσταση αυτή αναπτύσσεται η βαθύτερη κατανόηση˙ η γνώση διευρύνεται, αγκαλιάζει το περιεχόμενο της μορφής και ενώνεται μαζί του. Έχοντας αυτήν την οπτική θαυμάζει κανείς την διαφορετικότητα, την άνευ ορίων ποικιλομορφία, αξιολογώντας την ευφυΐα που επινόησε αυτά τα «έργα τέχνης» που αποτελούν το σύνολο της ανθρωπότητας.

Και έτσι, η μορφή γίνεται πύλη της αναγνώρισης της ποιότητας του περιεχομένου. Γίνεται η πύλη προς όφελος της αξιολόγησης του εσωτερικού ανθρώπου.

Κ.Σ.